دختری که با نوشتن احساسات دیگران، سعی در پیدا کردن جواب سوالی مهم دارد. شخصیت اصلی دختری نوجوان است به اسم وایولت. برخلاف چهره‌ی معصومی که دارد،
افرادی که از دنیای نویسندگی بی‌خبراند و از دریچه‌ای بیرونی به این حرفه نگاه می‌کنند، وادارم کردند تا این مطلب را بنویسم. شاید برای نویسندگان موضوعی پیش‌پا
در ابتدا که دفتری را مخصوص ثبت خاطرات خریده بودم، فکر می‌کردم فقط یک‌سری رویداد‌های خاص ارزش ثبت کردن را دارند و اگر روزمرگی را داخل
گلی ترقی خانم گلی ترقی خاطراتی از زندگی واقعی خود را در کتاب‌های «خاطره‌های پراکنده» و «دو دنیا» به چاپ رسانده است. شیوه‌ی روایت ایشان از خاطرات کودکی
باید دنبال فردی می‌گشتم که بتوانم با او در مورد خاطره‌نویسی مصاحبه کنم. چه افرادی را می‌شناسم در این زمینه که مطمئن باشم می‌توان روی
«خیلی دلم می‌خواد بنویسم ها ولی اصلا حوصله‌ام نمی‌کشه، مداد رو برمی‌دارم چند خط می‌نویسم رهاش می‌کنم.» «آخه مثلا از چی بنویسم؟ بنویسم که چی
۱۰۰ روز، ۱۰۰ قدم برای خاطره‌نویسی وقتی می‌گویم شاهین کلانتری استاد نویسندگی‌ام است، احساس می‌کنم دارم کم لطفی می‌کنم. چراکه با شرکت در کلاس‌های
داخل مقاله‌ی قبلی سایت، نوشته بودم که درحال مطالعه‌ی کتاب‌هایی که برگرفته از خاطرات واقعی‌اند هستم. اما در این مقاله سراغ کتابی که قبلا خوانده
خاطره‌نویسی یکی از لذت‌بخش‌ترین کارهایی‌ست که من از دوران نوجوانی تا الان انجامش می‌دهم. جرقه‌اش هم از روزی خورد که به خانه‌ی عمه‌ام رفته بودم.
همیشه به این فکر کرده‌ام که انتخاب رشته در ۱۸ یا ۱۹ سالگی، خیلی زودهنگام است. عموما در این سنین هیجانات خیلی بیشتر از منطق
