در حالی که دو ردیف آخر صفحات شطرنجی‌ را با الگو‌های داده شده پر می‌کنم، پادکست «وادی» را گوش می‌کنم. در این اپیزود کتابی از

با خواندن تک به تک جملات آن نامه نیروی عجیبی گرفتم، محتوای نامه تشکر و تعریف و تمجیدهای الکی نبود، حرف‌های کلیشه‌ای ابدا درش وجود

ناراحتی؟ بنویس. خوشحالی؟ بنویس. خوابت می‌آید؟ بنویس. خوابت نمی‌برد؟ بنویس. رویا میبینی؟ بنویس. کابوس میبینی؟ بنویس. ترسیده‌ای؟ بنویس. احساس شجاعت می‌کنی؟ بنویس. افسرده‌ای؟ بنویس. هیجان